ရွည္ေၾကာထၿပီး နံပါတ္တက္လုိက္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကို ဆက္ေရးရမလုိျဖစ္ေနတာနဲ႕ မထူးဘူးေလဆုိၿပီး အခုေတာ့ ကုိတင္ညြန္႕ (Continue) လုပ္ရဦးမယ္ဗ်။ ေျပာရင္းနဲ႕ ေခါင္းထဲ ကုိတင္ညြန္႕အေၾကာင္းကေပါက္ခ်လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္က ကြန္ပ်ဴတာစင္တာ တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ပါ။
ကြ်န္ေတာ္
“ကလင္ ကလင္ ကလင္……
ဟုတ္ကဲ့ ေအဘီစီ ကြန္ပ်ဴတာစင္တာကပါ။
ေမးသူ
ေအဘီစီ ကြန္ပ်ဴတာ စင္တာကပါလား။
ကြ်န္ေတာ္
ဟုတ္ပါတယ္။ ဘာအကူအညီေပးရမလဲခင္ဗ်။
ေမးသူ
ကြ်န္မကြန္ပ်ဴတာမွာ လက္ကြက္က်င့္တဲ့ ေဆာ့္၀ဲလ္ ထည့္တာ လုပ္လို႕မရလို႕ရွင့္။
ကြ်န္ေတာ္
စကားေျပာသံက ၀ဲတဲတဲနဲ႕ ရွမ္းလုိလို ကရင္လုိလုိ ဘာမွန္းမသိ။ အဂၤလိပ္လို ျမန္မာလို ဟုိညွပ္ဒီညွပ္ေျပာ။ နားေထာင္ရတာ ျမန္မာလိုေျပာေနတာလုိ႕ ထင္ရခက္တဲ့ ျပႆနာအုိးနဲ႕ ေစာေစာစီးစီးစေတြ႕ေတာ့တာပါဘဲ။
အဲဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း -
ဘာ အမွားေတြ ေတြ႕ရလုိ႕လဲ။ တစ္ခ်က္ေလာက္ေျပာျပပါခင္ဗ်ာ။
ေမးသူ
ဟုတ္ကဲ့။ ကုိတင္ညြန္႕ ႏွိပ္ၿပီး ဆက္သြားလို႕ မရလုိ႕ပါ။
ကြ်န္ေတာ္
ဘာျဖစ္လို႕ ကိုတင္ညြန္႕ကုိ ႏွိပ္ခုိင္းရတာလဲ။
ေမးသူ
မဟုတ္ဘူးရွင့္ - ကုိတင္ညြန္႕ကိုဘဲႏွိပ္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ဘာမွ မေပၚလာေတာ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္
ကြ်န္ေတာ္လည္းစိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕
ခင္ဗ်ား ကိုတင္ညြန္႕က ဘယ္ေလာက္တတ္လို႕လဲ။
ဒီေတာ့မွ မအ၀ွာက ေပါက္သြားၿပီး အဂၤလိပ္စာလုံးကုိ တစ္လုံးခ်င္းရြတ္ျပမွဘဲ ကြ်န္ေတာ့မွာ ငိုရမလို ရယ္ရမလုိနဲ႕ အရွက္ေျပ --
အဲလုိဆိုရင္ အစ္မစက္ကို ရုံးကို ယူလာခဲ့ေပါ့။ ဒီမွာ ထည့္ေပးမယ္ဆုိၿပီိး ေျပာလိုက္ရတယ္ဗ်ာ……….”
အခုေတာ့ မအ၀ွာေျပာသလို႕ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းကုိ ဆက္ရအုံးမယ္။ ေလေၾကာကေတာ့ ရွည္သြားၿပီ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုေတာင္ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ျမန္မာစာရုိက္ရတာက ၁နာရီ ၁မုိင္ႏႈန္းနဲ လိပ္ရုိက္ ရုိက္ေနရတာဆုိေတာ့။
ကြ်န္ေတာ္ဒီလိုနဲ႕ ဖုတ္လုိက္ ဖုတ္လုိက္ ၁၀တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ မဟာသံေ၀ဂေတြက ဟုိကဒီက ထြက္လာတယ္။ ေၾသာ္ …. လူ႕ေလာက .. လူ႕ေလာက … ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကိဳးစား ၾကိဳးစား တစ္ခိ်န္ က်ေတာ့လည္း အားလုံးကုိ စြန္႕ခြာၿပီး ထားခဲ့ရမွာပါလား ဆိုၿပီး သာသနာေဘာင္ကို ၀င္ခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း အိမ္ကုိေျပာျပေတာ့ မိသားစုကေတာ့ ဘယ္၀င္ေစခ်င္မလဲ။ ငယ္တဲ့အရြယ္ဆုိေတာ့ စိတ္ကူးေပါက္ရာ လုပ္တယ္လုိ႕ဘဲ ေျပာၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က အၾကီးဆုံးဆုိေတာ့ က်န္တဲ့ ညီငယ္ညီမငယ္ေတြကိုလည္း ၾကည့္ဖုိ႕ေတာ့ စိတ္ထဲ နားလည္းၿပီးသားပါ။ ေမေမကေတာ့ တုံတိဘာေ၀ - ဘာမွမေျပာဘူး၊ ဒါေပမဲ့လည္း သူ႕ရင္ထဲေတာ့ ဘယ္ခြဲသြားေစခ်င္မွာလဲလို႕ေတာ့ ေတြးမိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အက်င့္က လုပ္ခ်င္ၿပီဆုိ လုပ္လုိက္ရမွ ေက်နပ္တာ။ ဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အသိမေပးဘဲ ရန္ကုန္ၿမိဳကေနၿပီး ရထားနဲ႕ မႏၱေလးကုိ တစ္ေယာက္တည္း ထြက္ခဲ့တယ္။ စုထားတဲ့ ပုိက္စံ ၇၀၀ ေက်ာ္ (၁၉၉၇ အခ်ိန္) ေလာက္နဲ႕ အကၤ် ီ ပုဆုိး သုံးေလးထည္၊ ၿပီးေတာ့ ဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ေတြကို စုထုပ္ၿပီး ရုိးရိုးတန္းက စီးလာခဲ့တယ္။ ကုိယ္ကဘဲ ကံမေကာင္းတာလားမသိ လက္မွတ္စစ္ကလည္း ၃ေခါက္စစ္တုိင္း ကြ်န္ေတာ့္အထုတ္ကိုဘဲ ၃ၾကိမ္ထုတ္ၾကည့္တယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေမွာင္ခုိတစ္ခုမွ မသယ္လာေပလုိ႕ဘဲလို စိတ္ထဲေတာ့ေတြးမိတယ္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြနဲ႕ တစ္ခါမွ မခြဲဘူးသလို အခုလိုမ်ဳိးတစ္ခါမွ ခရီးရွည္မသြားဘူးေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ နဲနဲအားငယ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုသြားမည့္ စစ္ကိုင္းကုိလည္း တစ္ခါမွ မသြားဘူးဘူးဗ်။ အဲဒါနဲ႕ ခရီးေဖာ္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကုိ မႏၱေလးေရာက္ရင္ စစ္ကိုင္းကုိဘယ္လုိသြားရမလဲဆုိတာကို ေသခ်ာေမးၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့တယ္။
မနက္ ၇ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ရထားက မႏၱေလးဘူတာကို ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီ။ ဒါနဲ႕ကြ်န္ေတာ္လည္း အထုတ္ေတြကို စင္ေပၚကခ်ၿပီး ဆင္းဖုိ႕တကဲကဲ လုပ္ေနတယ္။ ရထားဆုိက္ေတာ့ အထုပ္ဆြဲၿပီး အထြက္ ဘူတာမွာ ခရီိးသည္တင္ ဆုိက္ကားဆရာေတြက အတင္း အထုပ္ကုိွဆြဲေပးမယ္ဆုိၿပီးယူေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘုမသိ ဘမသိနဲ႕ သူေနာက္က လုိက္သြားလုိက္တယ္။ ဆုိက္ကားနားေရာက္ေတာ့မွ ဘယ္သြားမွာလဲေမးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း စစ္ကုိင္းကားဂိတ္ကို သြားမယ္လုိ႕ေျပာလုိက္တယ္။ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက ၅၀ က်ပ္ ေတာင္ ေတာင္းေတာ့ ေပးခဲ့ရေသးတယ္။ စစ္ကုိင္းကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ကားကလည္းထြက္ဖို႕ အဆင္သင္ျဖစ္ေနတာနဲ႕ ကြက္တိျဖစ္သြားတယ္။
ဆက္ရန္။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment