နိစၥဒူ၀

လုပ္ေျပာႏွစ္ေထြ ညီလွေစ....

မလုပ္မေျပာ လုပ္မွေျပာ
အေျပာခ်ဳိလွေစ

အေျပာသာခ်ဲ႕ အလုပ္မဲ့
ကဲ့ရဲ႕မလြတ္ေစ။

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္

မနက္ ၆နာရီခြဲၿပီဆုိရင္ ႏုိးစက္က တခြီခြီနဲ႕ ျမည္ေတာ့တာဘဲ။ ထုံးစံအတုိင္း ျပန္ပိတ္ၿပီး ခဏေလာက္ ထပ္ၿပီး မွိန္းေနလိုက္တယ္။ ၇ နာရီေလာက္က်ေတာ့မွ အိပ္ယာထၿပီး ကြန္ပ်ဴတာစဖြင့္၊ ၿပီးေတာ့ လုပ္ေနၾကအတုိင္း ေမတၱာပို႕ေတးသံသာနဲ႕ မနက္ခင္းကုိ က်က္သေရနဲ႕လင္းေစတယ္။

ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရနဲ႕ ပန္းေတြကုိ ျပန္ၿပီးသန္႕စင္၊ ေနာက္ေတာ့ မနက္စာအတြက္ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ေရေႏြးတည္ၿပီး စားဖုိ႕အသင့္ျဖစ္ေအာင္ျပင္ထား၊ ၿပီးေတာ့ ေရခ်ဳိးတယ္။ ၇ နာရီ ၄၅ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အားလုံးအဆင္သင့္၊ ဒါနဲ႕ မနက္စာ ကမန္းကတန္းစား၊ ၈ နာရီထုိးတာနဲ႕ အိမ္ကစထြက္တယ္။ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ကားမလာေသးရင္၊ သတင္းစာ အလကားေပးတဲ့ ေဒသႏၱရေဆးခန္းထဲ၀င္ၿပီး ရလုိရျငား၀င္ၾကည့္၊ က်န္ေသးရင္ ယူလုိက္၊ မက်န္ရင္လဲ မတက္ႏုိင္။ ၿပီးေတာ့ ကားလာရင္ ခရီးဆက္။

ရုံးေရာက္ေတာ့ ၈နာရီခြဲ ကြက္တိ။ ပုဗၺကိစၥျဖစ္တဲ့ .. ေရအိမ္တက္ျခင္း၊ ျမန္မာသတင္းေလးဘာေလးကုိ အင္တာနက္ကၾကည့္ျခင္း၊ အာလာပ သာလာပေလးေျပာျခင္း စတာေတြကိုလုပ္။ ၉နာရီေလာက္က်မွ
မဟာတာ၀န္ေတြကို စပါၿပီ။ ေရာက္လာတဲ့ အမွာစာ၊ ေစ်းႏႈန္းေမးျမန္းစာ၊ ျပႆနာရွာစာ စတာေတြကိုဖတ္ၿပီး စာျပန္စရာရွိတာျပန္၊ ေစ်းႏႈန္းေပးစရာရွိတာေတြေပးၿပီး စာတုိက္ပုံးကို ရွင္းသလိုဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အီးေမး စာပုံးကုိလည္းရွင္းလင္းရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လက္ခံၿပီးသား အလုပ္ေတြကို ဒီဇုိင္နာေတြနဲ႕ ေဆြးေႏြး၊ ရွင္းျပ၊ လာသမွ်ဖုန္းထဲက ကုိယ္သက္ဆုိင္ရာကိစၥေတြကို လက္ခံေျပာၾကားတယ္။

ဆရာေတာ္ၾကီးမိန္႕တဲ့အတုိင္းဘဲ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တုိင္က မလုပ္ဘဲန႕ဲ ေလမရွည္ခ်င္ဘူး၊ တကယ္လုပ္ၿပီဆုိမွဘဲ လက္မေထာင္ျခင္တဲ့သူဆုိေတာ့ တျခားသူေတြနဲ႕ တခါတေလ ဆက္ဆံရတာ ကုိးလုိကန္႕လန္႕ ႏိုင္လြန္းတယ္ဗ်.. မတတ္ႏုိင္ဘူးေလ။ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အဖုံဖုံဆုိေတာ့..... လူၾကီးေရွ႕ၾကရင္ တစ္မ်ဳိး ကြယ္ရာ တစ္မ်ဳိး ေတာ္ေတာ္တက္ႏုိင္တဲ့သူေတြလို႕ ဘဲမွတ္ယူပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႕ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ရင္ စား၊ ေန႕လည္ေကာ္ဖီေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ေသာက္နဲ႕ ေလာကၾကီးရဲ႕ စည္းစိမ္ကုိ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ခံစားတယ္ ..ဟဲဟဲ.။

စိတ္ထဲေတာ့ေတြးမိပါတယ္။ အင္း...သူမ်ားေတြကေတာ့ ေျပာတယ္ စကၤာပူမွအလုပ္လုပ္တာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္၊ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလုိမထင္ပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာလုပ္တုန္းကဆို တပတ္လုံးအလုပ္လုပ္ရတာ၊ နားရက္ ၁ ရက္ရျပန္ေတာ့လည္း အစည္းအေ၀း တုိ႕ ဘာတုိ႕ကရွိေနေတာ့ ဘာမွမထူးဘူး။ မနက္ ၇ နာရီေလာက္စၿပီးအိမ္ကထြက္တာ ည ၉နာရီေက်ာ္မွ အိမ္ျပန္ ေရာက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ညီအငယ္ဆုံးဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာင္မမွတ္မိဘူး။ ေတြ႕လုိက္တိုင္း လူစိမ္းတစ္ေယာက္လုိဘဲထင္ေနတာ သူ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့အထိကုိဘဲ။

ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အခုခိ်န္အထိ စကၤာပူမွာအလုပ္လုပ္ရတာ ရန္ကုန္ထက္စာရင္ အပန္းေျဖတဲ့ရက္ ပုိေတာင္ရေသးတယ္။ စေန တနဂၤေႏြနားရက္ဆုိ အိမ္မွာနားရင္နား၊ မနားခ်င္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕သြားတယ္။ တစ္ႏွစ္ကို ရန္ကုန္ကုိ ၂ ေခါက္ျပန္တယ္။ ဒါ့အျပင္ အိမ္နီးနားခ်င္းႏုိင္ငံ ေတြကို အားတဲ့အခါ၊ ေငြနဲနဲရႊင္တဲ့အခါ ေလ်ာက္လည္တယ္။ ရန္ကုန္မွာဆုိ ႏိုင္ငံျခားသြားလည္ဖုိ႕ဆုိတာ မဟာသူေဌးေတြသာ စဥ္းစားႏုိင္တာ။

ဒီလိုနဲ႕ ညေနပုိင္းအခ်ိန္ေတြကုိလည္းကုန္လြန္ေရာ အိမ္ျပန္ဖုိ႕ သုတ္ေျခတင္ေတာ့တာဘဲ။ ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ ထမင္း ဟင္းမခ်က္ရေသးဘူးဆုိရင္ ရွိတာေတြကုိထုတ္ခ်က္၊ အခ်ိန္ရရင္ အိမ္ေဘးနားက တူးေျမာင္းတေလ်ာက္ အေျပးေလ့က်င္တယ္။ ေလ့က်င္ခန္းမလုပ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီဆုိေတာ့ ခႏၡာကုိယ္က တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ၀ိတ္ေပါၾကီးျဖစ္လာၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ေရကူးျဖစ္တယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီးျပန္လာတာနဲ႕ ေရခ်ဳိး၊ အတူေနသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ညစာစားၾက၊ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အီးေမးေတြစစ္၊ အင္တာနက္ၾကည့္နဲ႕ ညကုိ အခိ်န္ကုန္လြန္ေစျပန္တယ္။ ည ၁၂နာရီ ထုိးၿပီဆုိေတာ့မွဘဲ
စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်၊ ဘုရားကို ပုစိန္ေပါက္ ေပါက္ရိွခုိးၿပီး အနားယူေတာ့တာပါဘဲဗ်ာ...........

စိတ္ထဲကေတာ့... အားလုံး အားလုံး ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်မ္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစလုိ႕ ............