အခုတေလာ ကြ်န္ေတာ့္ ေက်ာင္းကိစၥေတြကတဖက္၊ အလုပ္ကိစၥေတြကတစ္ဖက္နဲ႕ မအားမလပ္တာလို႕ ပို႕စ္အသစ္မတင္ျဖစ္ဘူးလုိ႕ဘဲ ဆင္ေျခေပးပါရေစဗ်ာ။ ဖတ္ေနၾကသူေတြကိုေတာ့ အားေတာ့နာပါတယ္။
ျဖစ္ခ်င္တာေတြထဲက၊ ျဖစ္သင့္တာေတြကိုစီစစ္ၿပီး၊ အဲဒီအထဲကမွ ျဖစ္ႏုိင္၊လုပ္ႏုိင္တာေတြကို နံပါတ္တပ္ သူ႕အစီအစဥ္အလုိက္ လုပ္ဖို႕ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကိဳးစားေနရတယ္။ စိတ္ထဲမွာရွိၿပီး လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕လုပ္လုိက္တုိင္း ဟုိကိစၥ ဒီကိစၥေတြက အလုိလုိေပၚလာ၊ အဲဒါေတြကို စဥ္းစားလုိက္၊ ျပန္ၿပီး လုပ္လက္စကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႕ လုပ္လုိက္၊ အဲဒီလုိ ခပ္ကြင္းျပင္ေနတာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ ရြာသစ္ၾကီးကို ေရာက္ဖို႕ ခဲယဥ္းေနတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ စိတ္တည္ျငိမ္မႈ အားနည္းေနတယ္ဆုိတာကို ၀န္ခံရမွာ ျဖစ္တယ္။ စာၾကည့္စားပြဲထုိင္ရင္း စာကိုအာ႐ုံစိုက္မယ္လုပ္လုိက္၊ စိတ္ထဲက တျခားကိစၥေတြေပၚလာျပန္၊ အေတြးေတြက အဲဒီကိစၥမွာ ေမ်ာသြားျပန္၊ သတိရလို႕ စာျပန္ၾကည့္လိုက္၊ အိပ္ခ်င္စိတ္က စိုးမိုးလာ၊ လမ္းထေလွ်ာက္လိုက္၊ သီခ်င္းနားေထာင္လုိက္ ဒီလုိနဲ႕ ည ၁၂နာရီထုိးသြားျပန္၊ အိပ္ယာကို ဦးတည္ရျပန္ေရာ။ ေၾသာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခက္ခက္ခဲခဲ ထိန္းသိမ္းရတဲ့ စိတ္ပါလားေနာ္။
ေကာင္းတာလုပ္ဖို႕ မနည္းၾကိဳးစားေနရေသာ္လည္း ၊ တျခားမဟုတ္တာ အေပ်ာ္အပါးကိစၥုဆုိရင္ သူ႕အလုိလို မတုိက္မတြန္းရ။ တက္တက္ၾကြၾကြ ေရွးဆုံးကေန။
အဲဒီေလာက္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ စနစ္တက်ျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေနတာေတာင္ မိမိခ်မွတ္ထားတဲ့ လမ္းစဥ္ကို သိပ္မလုိက္နာခ်င္ဘူးျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဒီအတုိင္းဆို ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး သူတပါးကုိ ဆုိဆုံးမဖုိ႕ မလြယ္ကူႏုိင္။ စိတ္က မတည္ျငိမ္ေတာ့ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးမွာလည္း ဒုကၡေရာက္တာေတြ႕ရတယ္။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္မလားဘူးဆုိရင္ နဂုိေကာင္းေနတဲ့စိတ္ကေန ေပါက္တတ္ကရစိတ္ေတြျဖစ္ကုန္ေရာ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားစရာတစ္ခုက “ဆက္ဆံေရး” ဆုိတာကိုဘဲ။
မိဘနဲ႕ သားသမီးဆက္ဆံေရး
ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရး
ဆရာနဲ႕ တပည့္ဆက္ဆံေရး
ရာထူးၾကီးသူနဲ႕ ငယ္သူဆက္ဆံေရး
လူၾကီးနဲ႕ လူငယ္ဆက္ဆံေရး
အလုပ္ရွင္နဲ႕ အလုပ္သမား ဆက္ဆံေရး
ႏုိင္ငံအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရး
မိဘကလည္း သားသမီးေတြအားလုံး သူတို႕ ေျပာစကားကုိနားေထာင္ေစခ်င္ၾကတယ္။ သားသမီးေတြက ေျပာတဲ့အတုိင္းမလုပ္ဘူးဆုိရင္ ဘ၀င္မက် ျဖစ္ၾကတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ဆက္ဆံေရးေတြ ကေမာက္ကမျဖစ္ကုန္တယ္။ နားလည္မႈေတြလြဲကုန္ၾကတယ္။ မိဘကလည္း ငါ မိဘကြ၊ သားသမီးကလည္း မရွင္းျပလုိ၊ အဲဒီလုိနဲဘဲ သံသရာေတြရွည္ကုန္ေရာ။ တခ်ဳိ႕ဆုိ ေသခန္းျဖတ္၊ အေမြျဖတ္ၾကကုန္ပါေလေရာ။ ေၾသာ္ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့ ဆက္ဆံေရးေတြ။
ထုိ႕အတူတူပါဘဲ၊ အေသးအမႊားကစၿပီး အဆင္မေျပရာကေန ေနာက္ဆုံး ႏုိင္ငံအခ်င္းခ်င္း စစ္ျဖစ္ၾကသည္အထိ ဆက္ဆံေရးဟာ ဒုကၡေပးတတ္ပါတယ္။
ဒါဆုိရင္ အဲဒီဆက္ဆံေရးကို ေကာင္းမြန္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့့္အျမင္ကေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းက ေနစရမယ္လို ျမင္ပါတယ္။ အဲဒီတစ္ဦးခ်င္းကေန အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႕ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ဆုိရင္ ယေန႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ အထူးေျပာစရာမလုိေအာင္ ေကာင္းမြန္လာၾကမွာ အေသအခ်ာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက လူၾကီးေတြေျပာဖူးတဲ့စကားအတိုင္း “ေျပေျပလည္လည္ေျပာရင္ ေလယဥ္ပ်ံကိုေတာင္ အလကားစီးလုိ႕ရတယ္” ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕အားလုံး မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာၾကလိမ့္မယ္လုိ႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲဒီလို ေျပေျပလည္လည္ မေျပာၾကလို႕လဲ အားလုံး ဒုကၡေရာက္ေနၾကရတယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အားလုံးလည္း လက္ေတြ႕အတုိင္းပါဘဲ။
ထားရွိတဲ့ မာန၊ သည္းမခံႏိုင္တဲ့စိတ္ေတြဟာ အျပဳသေဘာေတြအားလုံးကို ႐ုိက္ခ်ဳိးျပစ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႕အားလုံး ေမ့လုိ႕မရပါ။
ျဖစ္ခ်င္တာေတြထဲက၊ ျဖစ္သင့္တာေတြကိုစီစစ္ၿပီး၊ အဲဒီအထဲကမွ ျဖစ္ႏုိင္၊လုပ္ႏုိင္တာေတြကို နံပါတ္တပ္ သူ႕အစီအစဥ္အလုိက္ လုပ္ဖို႕ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကိဳးစားေနရတယ္။ စိတ္ထဲမွာရွိၿပီး လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕လုပ္လုိက္တုိင္း ဟုိကိစၥ ဒီကိစၥေတြက အလုိလုိေပၚလာ၊ အဲဒါေတြကို စဥ္းစားလုိက္၊ ျပန္ၿပီး လုပ္လက္စကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႕ လုပ္လုိက္၊ အဲဒီလုိ ခပ္ကြင္းျပင္ေနတာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ ရြာသစ္ၾကီးကို ေရာက္ဖို႕ ခဲယဥ္းေနတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ စိတ္တည္ျငိမ္မႈ အားနည္းေနတယ္ဆုိတာကို ၀န္ခံရမွာ ျဖစ္တယ္။ စာၾကည့္စားပြဲထုိင္ရင္း စာကိုအာ႐ုံစိုက္မယ္လုပ္လုိက္၊ စိတ္ထဲက တျခားကိစၥေတြေပၚလာျပန္၊ အေတြးေတြက အဲဒီကိစၥမွာ ေမ်ာသြားျပန္၊ သတိရလို႕ စာျပန္ၾကည့္လိုက္၊ အိပ္ခ်င္စိတ္က စိုးမိုးလာ၊ လမ္းထေလွ်ာက္လိုက္၊ သီခ်င္းနားေထာင္လုိက္ ဒီလုိနဲ႕ ည ၁၂နာရီထုိးသြားျပန္၊ အိပ္ယာကို ဦးတည္ရျပန္ေရာ။ ေၾသာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခက္ခက္ခဲခဲ ထိန္းသိမ္းရတဲ့ စိတ္ပါလားေနာ္။
ေကာင္းတာလုပ္ဖို႕ မနည္းၾကိဳးစားေနရေသာ္လည္း ၊ တျခားမဟုတ္တာ အေပ်ာ္အပါးကိစၥုဆုိရင္ သူ႕အလုိလို မတုိက္မတြန္းရ။ တက္တက္ၾကြၾကြ ေရွးဆုံးကေန။
အဲဒီေလာက္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ စနစ္တက်ျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေနတာေတာင္ မိမိခ်မွတ္ထားတဲ့ လမ္းစဥ္ကို သိပ္မလုိက္နာခ်င္ဘူးျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဒီအတုိင္းဆို ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး သူတပါးကုိ ဆုိဆုံးမဖုိ႕ မလြယ္ကူႏုိင္။ စိတ္က မတည္ျငိမ္ေတာ့ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးမွာလည္း ဒုကၡေရာက္တာေတြ႕ရတယ္။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္မလားဘူးဆုိရင္ နဂုိေကာင္းေနတဲ့စိတ္ကေန ေပါက္တတ္ကရစိတ္ေတြျဖစ္ကုန္ေရာ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားစရာတစ္ခုက “ဆက္ဆံေရး” ဆုိတာကိုဘဲ။
မိဘနဲ႕ သားသမီးဆက္ဆံေရး
ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရး
ဆရာနဲ႕ တပည့္ဆက္ဆံေရး
ရာထူးၾကီးသူနဲ႕ ငယ္သူဆက္ဆံေရး
လူၾကီးနဲ႕ လူငယ္ဆက္ဆံေရး
အလုပ္ရွင္နဲ႕ အလုပ္သမား ဆက္ဆံေရး
ႏုိင္ငံအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရး
မိဘကလည္း သားသမီးေတြအားလုံး သူတို႕ ေျပာစကားကုိနားေထာင္ေစခ်င္ၾကတယ္။ သားသမီးေတြက ေျပာတဲ့အတုိင္းမလုပ္ဘူးဆုိရင္ ဘ၀င္မက် ျဖစ္ၾကတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ဆက္ဆံေရးေတြ ကေမာက္ကမျဖစ္ကုန္တယ္။ နားလည္မႈေတြလြဲကုန္ၾကတယ္။ မိဘကလည္း ငါ မိဘကြ၊ သားသမီးကလည္း မရွင္းျပလုိ၊ အဲဒီလုိနဲဘဲ သံသရာေတြရွည္ကုန္ေရာ။ တခ်ဳိ႕ဆုိ ေသခန္းျဖတ္၊ အေမြျဖတ္ၾကကုန္ပါေလေရာ။ ေၾသာ္ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့ ဆက္ဆံေရးေတြ။
ထုိ႕အတူတူပါဘဲ၊ အေသးအမႊားကစၿပီး အဆင္မေျပရာကေန ေနာက္ဆုံး ႏုိင္ငံအခ်င္းခ်င္း စစ္ျဖစ္ၾကသည္အထိ ဆက္ဆံေရးဟာ ဒုကၡေပးတတ္ပါတယ္။
ဒါဆုိရင္ အဲဒီဆက္ဆံေရးကို ေကာင္းမြန္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့့္အျမင္ကေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းက ေနစရမယ္လို ျမင္ပါတယ္။ အဲဒီတစ္ဦးခ်င္းကေန အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႕ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ဆုိရင္ ယေန႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ အထူးေျပာစရာမလုိေအာင္ ေကာင္းမြန္လာၾကမွာ အေသအခ်ာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက လူၾကီးေတြေျပာဖူးတဲ့စကားအတိုင္း “ေျပေျပလည္လည္ေျပာရင္ ေလယဥ္ပ်ံကိုေတာင္ အလကားစီးလုိ႕ရတယ္” ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕အားလုံး မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာၾကလိမ့္မယ္လုိ႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲဒီလို ေျပေျပလည္လည္ မေျပာၾကလို႕လဲ အားလုံး ဒုကၡေရာက္ေနၾကရတယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အားလုံးလည္း လက္ေတြ႕အတုိင္းပါဘဲ။
ထားရွိတဲ့ မာန၊ သည္းမခံႏိုင္တဲ့စိတ္ေတြဟာ အျပဳသေဘာေတြအားလုံးကို ႐ုိက္ခ်ဳိးျပစ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႕အားလုံး ေမ့လုိ႕မရပါ။
တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ တစ္ရြာ တစ္ပုဒ္ဆန္း နဲ႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီးေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အခုလိုသာ စဥ္းစားမိတာ အေျဖေတြကေတာ့ ဟုိတမ်ဳိး ဒီတမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႕လည္း နားလည္သလုိ စဥ္းစားမိလို႕ ေရေရရာရာ အေျဖရရင္ ေ၀ငွပါအုံး (မတြန္႕တုိဘူးဆုိရင္ေပါ့)။
