...ေတြးၾကည့္တုိင္း ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္သနားစရာေကာင္းတဲ့ သတၱ၀ါ...(အခုလိုေျပာလိုက္လုိ႕ စိတ္မရွိပါနဲ႕ အရပ္ကတုိ႕ေရ - သင္ၾကားဖူးတဲ့ သတၱေဗဒဘာသာရပ္မွာ အပင္နဲ႕သတၱ၀ါဘဲရွိတယ္ဆုိလုိ႕ပါ) ပါလားလို႕ ထင္ေတာင္ထင္မိပါတယ္။ အေမက ေမြးၿပီးကတည္းက အေမကလြဲလုိ႕ အေဖဆုိတာ ဘယ္ဆီေနမွန္းေတာင္ မသိခဲ့ရဘူး။ ကုိးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက သင္ခဲ့ရတဲ့ မ်က္မျမင္ေကာင္ေလး ကဗ်ာကုိ သြားၿပီးသတိရမိတယ္။ သူက ေမြးကတည္းက မ်က္မျမင္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူကိုယ့္သူ အမ်ားနဲ႕ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ ဆုံးရႈံးသူလုိ႕မမွတ္ပါဘူးတဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူဟာ ေမြးလာကတည္းက မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းေရာင္ဆုိေသာ အရာကို ပုိင္ဆုိင္မထားလုိ႕တဲ့။ ဒီေတာ့ သူအတြက္ မျမင္တာဟာ ဆုံးရႈံးမႈလို႕ သူမျမင္ဘူး။ ဒီလုိပါဘဲေလ ... ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေဖမရွိလုိ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ဆုံးရႈံးသူလုိ႕ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မထင္မွတ္ခ်င္ဘူး။ တခါတေလ စကၤာပူမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ေျပာေလ့ေျပာထရွိတဲ့ ေရြးစရာလမ္းမရွိ -NO CHOICE- ဆိုတဲ့စကားကုိဘဲ စြဲေျပာရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ လူဆိုတာ သူ႕ကံနဲ႕သူျဖစ္လာတာဘဲ။ ကုိယ္ကိုယ္တုိင္က အတိတ္ဘ၀ကာလမ်ားဆီက ဘာမဟုတ္တာေတြလုပ္ခဲ့မိလည္းမွ မသိတာ။ ဒီေတာ့ ယခုမ်က္ေမွာက္ကာလမွာ အတတ္နုိင္ဆုံး မိမိကုိယ္ကုိ ထိန္းမတ္ဖုိ႕ အျမဲတည္း သတိေပးေနရတယ္ဗ်။
ဒီေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားေျပာခဲ့တဲ့ စကားကုိ ကြ်န္ေတာ္အျမဲသတိရမိပါတယ္။
“မေကာင္းမႈေရွာင္ ေကာင္းမႈေဆာင္ ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား” ဆုိတဲ့ စကားပါဘဲ။ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႕ ဒီေနရာမွာ နဲနဲေလာက္ ေလရွည္ခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေမြးကတည္းက အေမ့ရင္ခြင္မွာၾကီးျပင္းလာတာ .. သိပ္မၾကာပါဘူး..ေမေမက ကြ်န္ေတာ္ ဒုတိယတန္းႏွစ္မွာ ဒုတိယအိမ္ေထာင္ျပဳတယ္။ သူဘက္ကၾကည့္ေတာ့လည္း အသက္က ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္အရြယ္ဆုိေတာ့ ဒီအတုိင္းဆက္သြားမယ္ဆုိ ဘယ္တင့္တယ့္ပါမလဲ။ ဟုတ္တာေပါ .. ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကၾကည္ျပန္ရင္လည္း တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္မဲ့အတူတူ ညီေလးညီမေလးေတြရွိေတာ့ ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ကယ့္ကုိ ေပ်ာ္စရာၾကီးပါဘဲ - ေနာက္ထပ္ၿပီးေမြးလုိက္တာ ကြ်န္ေတာ္မပါ ၅ ေယာက္၊ ဒါေတာင္ ၾကား ၁ေယာက္က ေမြးၿပီးမၾကာ ဆုံးသြားလုိ႕။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ ေမေမ့ညီမ ကြ်န္ေတာ့္အေဒၚက ေမြးခဲ့တဲ့ သမီးေလး ၂ ေယာက္ကလည္း အေဒၚနဲ႕ သူ႕အမ်ိဳးသား ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆုံးသြားၿပီးကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္တုိ႕နဲ႕အတူေနၾကတာဆုိေတာ့ အရပ္ကတုိ႕ေရ တြက္သာၾကည့္ေပေတာ့။ အားလုံးေပါင္းဆုိ ကြ်န္ေတာ္အပါ ကေလး ၈ ေယာက္ဗ်။ ေရွးတုန္းကၾကားဖူးတဲ့ စကားအတုိင္းဆုိ ကေလးရွိေတာ့ အိမ္သာတယ္ဆိုလားဘာလား မသိဘူးဗ်ာ ကြ်န္ေတာ့္တုိ႕အိမ္မွာကေတာ့ ပြက္ေလာကို ရုိက္ေနတာဘဲ။ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ။
အဲဒီေတာ့ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက စက္ရုံကထပ္မထုတ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ (ကြ်န္ေတာ့္အေဖဆုံးသြားလို႕ေနာ္) တစ္ေကာင္ၾကြက္ဘ၀ကေနၿပီး ဘယ္ဒါရုိက္တာ ေစခုိင္းလုိက္လဲမသိဘူဗ်ာ အလိုလုိေနရင္းနဲ႕ အစ္ကိုၾကီးဘ၀ကုိ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။
အစ္ကိုၾကီးေတာ့ အဖရာတဲ့။ ဘယ္သူက စလုိက္လဲမသိပါဘူးဗ်ာ။ စားသတိ၊ သြားသတိ၊ ေနသတိ၊ ထုိင္သတိနဲ႕ တကတည္းကိုမွ သတိကုိ ကပ္ၿပီးေနရတာ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ပိန္စရာ။ ဒီေတာ့ လူငယ္ျဖစ္ၿပီး မေကာင္းမႈကို လုပ္ခ်င္ စမ္းခ်င္တာေတာင္ ေအာင့္မ်ေလး ေရွ႕ေဆာင္ႏြားလား ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားက ေနာက္ႏြားတစ္သုိက္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္လုိက္ဧ။္ ဆုိတဲ့ အသိက ေခါင္းထဲ၀င္လာ။ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ ဆင္ျခင္ဦးမွ အရပ္ကတုိ႕ေရ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေရွ႕ေဆာင္ႏြားၾကီး အေနအျဖင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေကာင္းမႈဆိုတဲ့ အရာေတြကို ၾကိဳးစားၿပီးလုပ္ေနရပါတယ္ဗ်ာ။ ေၾသာ္ ….. အစ္ကိုၾကီးျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡ။
စိတ္ကေတာ့ဗ်ာ အရပ္ကတုိ႕တုိ႕ သိတဲ့အတုိင္းဘဲ … ပုထုဇဥ္ဆုိေတာ့ ဟဲ ဟဲ ॥ မေျပာတတ္ဘူးေလ ……အတတ္ႏုိင္ဆုံးေတာ့ ျဖဴေအာင္ထားေနရတယ္။ ျဖဴလိုက္ ခဲေရာင္သန္းလုိက္ေပါ့ဗ်ာ (မဲေတာ့မမဲေသးဘူး)။
ဆက္ရန္။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment