ဒီေနရာမွာ မူလ ရည္ရြယ္ခ်က္ အျပဳသေဘာေဆာင္ ခံစားခ်က္ သက္သက္ကိုသာ တင္ျပဖုိ႕ ဦးတည္ပါတယ္။ အကယ္၍ မိမိကုိယ္တုိင္က အျပဳသေဘာနဲ႕ ဦးတည္ၿပီး ေျပာ၊ေတြး၊ ဆက္ဆံမယ္ဆုိရင္ မိမိအတြက္သာမက အမ်ားအတြက္ပါ အက်ဳိးရွိတယ္ဆုိတာ အားလုံးသိၾကတဲ့အတုိင္းပါဘဲ။
တခ်ဳိ႕ကေျပာတယ္.. အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းကေပါ့..
“လုပ္မေနပါနဲ႕…အလကားဘဲ..တကၠသိုလ္တက္လည္း ဘာထူးလုိ႕လဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဆုိကၠားနင္းစားရတာ၊ သိပ္ၿပီးဦးေႏွာက္ေျခာက္မခံနဲ႕”
“ဟဲ့ စာေတြခ်ည္းသိပ္လုပ္မေနနဲ႕ ေဂါက္သြားအုံးမယ္”
“ၾကည့္စမ္း….ၾကည့္စမ္း….မဟာဘြဲ႕လည္းရထားတယ္…အဂၤလိပ္လိုေတာင္ မေျပာတက္ဘူး ရွက္စရာခ်ည္း”
စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ…အားလုံး အမိျမန္မာျပည္မွာ ေနဖူးၾကရင္ အဲဒီလုိ တြတ္ထုိးတဲ့ စကားမ်ဳိး ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမဲ့ လူတုိင္း အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကိုေတာ့ နားလည္ဖုိ႕လုိပါတယ္။
တခ်ဳိ႕က ကုိယ္တက္ခ်င္တာနဲ႕ ရတဲ့အခြင့္အေရးကတျခား၊ ဘြဲ႕ရျပန္ေတာ့လည္း မိမိစိတ္မ၀င္စားလို႕ တျခားအလုပ္ကိုလုပ္ရတယ္။
အခ်ဳိ႕က လူအမ်ားေရပန္းစားတဲ့ဘာသာကို ေလ်ာက္ယူ ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္တကယ္စိတ္မ၀င္စားမွန္းသိလို႕ တျခားအလုပ္ကိုလုပ္ရတယ္။
တခ်ဳိ႕က မိမိစိတ္၀င္းစားတဲ့ဘာသာကို ယူခ်င္လုပ္ခ်င္၊ ရခြင္ၾကဳံျပန္ေသာလည္း မိသားစု စား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ တျခားဘာသာကိုယူရင္းနဲ႕ အလုပ္လုပ္ရတယ္။
ဒီအေျခအေနေတြကို ျပန္လည္ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အမ်ားစုဟာ ရင့္က်က္မႈ မျပည့္၀ေသးတဲ့အျပင္ သူတစ္ပါးရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ အသက္ရွင္ခ်င္တဲ့သူေတြျဖစ္ေနတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္၊ ေနာက္တစ္ခ်က္က အခြင့္မသာတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွင္သန္ေနရလို႕ဘဲ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကို တြက္ဆမိၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဓိကအေရးၾကီးဆုံးက ဘာသာရပ္တုိင္းမွာ အႏွစ္သာရရွိတယ္။ အဲဒီအႏွစ္သာရကို မိမိကုိယ္တုိင္က သိေအာင္လုပ္ဖို႕၊ ရထားတဲ့ဘြဲ႕နဲ႕ တန္ေအာင္လုပ္ထားဖို႕လိုပါတယ္။ အခြင့္သာ၍ တုိင္းတစ္ပါး မွာ အလုပ္လုပ္ရင္ေတာင္ အဲဒီ့ဘြဲ႕ တစ္ခုဟာ မိမိအတြက္ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ရတနာတစ္ပါးပါဘဲ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္.. ထုိက္တန္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႕က မည္သူ႕ေၾကာင့္နဲ႕မွ မဆုိင္.. မိမိတစ္ဦးတည္းနဲ႕ သာဆုိင္ပါတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ကို မေမ့ဖို႕ဘဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ လတုန္းက ဆုိင္နာဂ်ီခန္းမမွာ က်င္းပတဲ့ ေစ်းကြက္ေဖာ္ေဆာင္ေရးအေၾကာင္း ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ အသိတစ္ဦးရဲ႕ မိတ္ေဆြနဲ႕ ေတြ႕တုန္းက အဲဒီအမ်ဳိးသမီးၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ကို ရင္းရင္းနီးနီမိတ္ဆက္ၿပီး သူ႕အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါေလေရာ…ကြ်န္ေတာ္လည္း နားရွိလို႕သာ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္… တကယ့္ကို င႐ုတ္သီးစိမ္းစားလိုက္ရသလိုဘဲ..ပူစပ္ပူေလာင္ျဖစ္သြားတယ္။
“အို..ေတြ႕တုန္းေျပာရအုံးမယ္ရွင္။ တုိ႕မွာ ျမန္မာျပည္က အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ငွားထားတယ္။ ပညာအရည္အခ်င္းက ဓာတုေဗဒဘဲြ႕ရထားတာ။ တုိ႕ေတာင့္ အထက္တန္းအထိဘဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတာ။ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႕ သိပ္ေကာင္းတယ္ရွင္။ အဂၤလိပ္စကားလည္း မေျပာတတ္ဖူး။ မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္လည္း မရွိဘူးရွင္ ”
ဟုိက္..တခါတည္း ကြ်န္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ညင္ညင္သာသာ..
“အင္း..သူလည္း ဘယ္ပတ္၀န္းက်င္ကေနၿပီး ၾကီးထြားလာလည္းမွ မသိတာဗ်ာ” လုိ႕ဘဲ ေယဘုယ် ေျဖၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ အေတြ႕အၾကံဳတစ္ခုကို ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါေသးတယ္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႕အတူ အသိမိတ္ေဆြ စကၤာပူႏုိင္ငံသားနဲ႕ အမိျမန္မာျပည္ကို အလည္အပတ္သြားခဲ့တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ပါ။
ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ဟုိသြား ဒီသြား ေလ်ာက္လည္ၾကေပါ့။ တစ္ေန႕မွာ ကြ်န္ေတာ္ခင္မင္ရတဲ့ အသိမိတ္ေဆြ တစ္ခ်ဳိ႕နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးမယ္ဆုိၿပီး ညစားအတူတူ စားဖုိ႕ ဖိတ္ခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႕ စားေသာက္ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္လုံးကလည္း ေရာက္ေနၾကၿပီ။ မွာစရာရွိတာမွာစားရင္း စကားလက္ဆုံၾကခဲ့ၾကတယ္။
သူ႕အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း မိတ္ေဆြျဖစ္ စကားေျပာရင္း မိတ္ေဆြ စကၤာပူႏိုင္ငံသားက …
“မင္းတုိ႕ဘာဘြဲ႕နဲ႕ ရထားလို႕ အခုအလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကတာလဲ” ဆုိတဲ့ေမးခြန္းကိုေမးလို႕ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေယာင္းယင္းမ်ားက အားၾကိဳးမာန္တက္ ျပန္ေျဖခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြက စဥ္းစားရင္း နဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို … မင္းတုိ႕ဟာက တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။ အဲဒါဘာမွားလဲေတာ့ ငါမသိဘူး။ တဲ့..
ဟုတ္တာေပါ့…ၾကည့္ပါဦိး။..
“ရူပေဗဒဘာသာနဲ႕ မဟာဘြဲ႕ရတဲ့သူက စားေသာက္ဆုိင္အလုပ္ကိုလုပ္တယ္..
အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္နဲ႕ ဘဲြ႕ရတဲ့သူက ကြန္ပ်ဴတာ ဒီဇုိင္းနာအလုပ္ကိုလုပ္တယ္
သမိုင္းဘာသာနဲ႕ ဘဲြ႕ရတဲ့သူက ကြန္ပ်ဴတာ ပ႐ုိဂရမ္ေရးတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္တယ္
စီးပြားေရးနဲ႕ ဘြဲ႕ရတဲ့သူက သခ်ၤာဘာသာက်ဴရွင္ဖြင့္တဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္တယ္”
ဒီေတာ့ ကုိယ္ရတဲ့ဘြဲ႕နဲ႕ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္က သဟဇာတ အံကိုက္မဟုတ္ဘူးဆုိတာကို ေထာက္ၿပီး စကၤာပူႏုိင္ငံသားက ..တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ လုိ႕ ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထပ္ျပီး အက်ယ္ခ်ဲ႕ မေျပာခ်င္တာနဲ႕ (ေျပာရင္လည္း ပို႐ႈပ္ကုန္မွာစုိးလို႕) ..ဖာဖာေထးေထး “ဒီလုိေတာ့ရွိတယ္မစၥတာရ၊ ရတဲ့ဘြဲ႕နဲ႕ အလုပ္က မတူေပမဲ့လည္း အဲဒီ့ဘြဲ႕ပညာကို အလုပ္မွာ ျပန္အသုံးခ်လို႕ရတယ္ဗ်” လုိ႕ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ …အင္း…မွားေနတယ္ဆုိရင္ အမွန္ျပင္ဖို႕ တာ၀န္ရွိတယ္.. ဆုိတာကို အဲဒီတုန္းကတည္းက ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒါေပမဲ့ေပါ့ဗ်ာ.. လူလိမ္မာ့သား ယဥ္ပါးရမယ္ဗ်..
သူ႕ဟာနဲ႕သူေပါ့ ကုိစကၤာပူရယ္….
တခ်ဳိ႕ကေျပာတယ္.. အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းကေပါ့..
“လုပ္မေနပါနဲ႕…အလကားဘဲ..တကၠသိုလ္တက္လည္း ဘာထူးလုိ႕လဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဆုိကၠားနင္းစားရတာ၊ သိပ္ၿပီးဦးေႏွာက္ေျခာက္မခံနဲ႕”
“ဟဲ့ စာေတြခ်ည္းသိပ္လုပ္မေနနဲ႕ ေဂါက္သြားအုံးမယ္”
“ၾကည့္စမ္း….ၾကည့္စမ္း….မဟာဘြဲ႕လည္းရထားတယ္…အဂၤလိပ္လိုေတာင္ မေျပာတက္ဘူး ရွက္စရာခ်ည္း”
စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ…အားလုံး အမိျမန္မာျပည္မွာ ေနဖူးၾကရင္ အဲဒီလုိ တြတ္ထုိးတဲ့ စကားမ်ဳိး ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမဲ့ လူတုိင္း အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကိုေတာ့ နားလည္ဖုိ႕လုိပါတယ္။
တခ်ဳိ႕က ကုိယ္တက္ခ်င္တာနဲ႕ ရတဲ့အခြင့္အေရးကတျခား၊ ဘြဲ႕ရျပန္ေတာ့လည္း မိမိစိတ္မ၀င္စားလို႕ တျခားအလုပ္ကိုလုပ္ရတယ္။
အခ်ဳိ႕က လူအမ်ားေရပန္းစားတဲ့ဘာသာကို ေလ်ာက္ယူ ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္တကယ္စိတ္မ၀င္စားမွန္းသိလို႕ တျခားအလုပ္ကိုလုပ္ရတယ္။
တခ်ဳိ႕က မိမိစိတ္၀င္းစားတဲ့ဘာသာကို ယူခ်င္လုပ္ခ်င္၊ ရခြင္ၾကဳံျပန္ေသာလည္း မိသားစု စား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ တျခားဘာသာကိုယူရင္းနဲ႕ အလုပ္လုပ္ရတယ္။
ဒီအေျခအေနေတြကို ျပန္လည္ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အမ်ားစုဟာ ရင့္က်က္မႈ မျပည့္၀ေသးတဲ့အျပင္ သူတစ္ပါးရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ အသက္ရွင္ခ်င္တဲ့သူေတြျဖစ္ေနတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္၊ ေနာက္တစ္ခ်က္က အခြင့္မသာတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွင္သန္ေနရလို႕ဘဲ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကို တြက္ဆမိၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဓိကအေရးၾကီးဆုံးက ဘာသာရပ္တုိင္းမွာ အႏွစ္သာရရွိတယ္။ အဲဒီအႏွစ္သာရကို မိမိကုိယ္တုိင္က သိေအာင္လုပ္ဖို႕၊ ရထားတဲ့ဘြဲ႕နဲ႕ တန္ေအာင္လုပ္ထားဖို႕လိုပါတယ္။ အခြင့္သာ၍ တုိင္းတစ္ပါး မွာ အလုပ္လုပ္ရင္ေတာင္ အဲဒီ့ဘြဲ႕ တစ္ခုဟာ မိမိအတြက္ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ရတနာတစ္ပါးပါဘဲ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္.. ထုိက္တန္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႕က မည္သူ႕ေၾကာင့္နဲ႕မွ မဆုိင္.. မိမိတစ္ဦးတည္းနဲ႕ သာဆုိင္ပါတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ကို မေမ့ဖို႕ဘဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ လတုန္းက ဆုိင္နာဂ်ီခန္းမမွာ က်င္းပတဲ့ ေစ်းကြက္ေဖာ္ေဆာင္ေရးအေၾကာင္း ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ အသိတစ္ဦးရဲ႕ မိတ္ေဆြနဲ႕ ေတြ႕တုန္းက အဲဒီအမ်ဳိးသမီးၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ကို ရင္းရင္းနီးနီမိတ္ဆက္ၿပီး သူ႕အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါေလေရာ…ကြ်န္ေတာ္လည္း နားရွိလို႕သာ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္… တကယ့္ကို င႐ုတ္သီးစိမ္းစားလိုက္ရသလိုဘဲ..ပူစပ္ပူေလာင္ျဖစ္သြားတယ္။
“အို..ေတြ႕တုန္းေျပာရအုံးမယ္ရွင္။ တုိ႕မွာ ျမန္မာျပည္က အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ငွားထားတယ္။ ပညာအရည္အခ်င္းက ဓာတုေဗဒဘဲြ႕ရထားတာ။ တုိ႕ေတာင့္ အထက္တန္းအထိဘဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတာ။ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႕ သိပ္ေကာင္းတယ္ရွင္။ အဂၤလိပ္စကားလည္း မေျပာတတ္ဖူး။ မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္လည္း မရွိဘူးရွင္ ”
ဟုိက္..တခါတည္း ကြ်န္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ညင္ညင္သာသာ..
“အင္း..သူလည္း ဘယ္ပတ္၀န္းက်င္ကေနၿပီး ၾကီးထြားလာလည္းမွ မသိတာဗ်ာ” လုိ႕ဘဲ ေယဘုယ် ေျဖၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ အေတြ႕အၾကံဳတစ္ခုကို ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါေသးတယ္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႕အတူ အသိမိတ္ေဆြ စကၤာပူႏုိင္ငံသားနဲ႕ အမိျမန္မာျပည္ကို အလည္အပတ္သြားခဲ့တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ပါ။
ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ဟုိသြား ဒီသြား ေလ်ာက္လည္ၾကေပါ့။ တစ္ေန႕မွာ ကြ်န္ေတာ္ခင္မင္ရတဲ့ အသိမိတ္ေဆြ တစ္ခ်ဳိ႕နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးမယ္ဆုိၿပီး ညစားအတူတူ စားဖုိ႕ ဖိတ္ခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႕ စားေသာက္ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္လုံးကလည္း ေရာက္ေနၾကၿပီ။ မွာစရာရွိတာမွာစားရင္း စကားလက္ဆုံၾကခဲ့ၾကတယ္။
သူ႕အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း မိတ္ေဆြျဖစ္ စကားေျပာရင္း မိတ္ေဆြ စကၤာပူႏိုင္ငံသားက …
“မင္းတုိ႕ဘာဘြဲ႕နဲ႕ ရထားလို႕ အခုအလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကတာလဲ” ဆုိတဲ့ေမးခြန္းကိုေမးလို႕ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေယာင္းယင္းမ်ားက အားၾကိဳးမာန္တက္ ျပန္ေျဖခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြက စဥ္းစားရင္း နဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို … မင္းတုိ႕ဟာက တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။ အဲဒါဘာမွားလဲေတာ့ ငါမသိဘူး။ တဲ့..
ဟုတ္တာေပါ့…ၾကည့္ပါဦိး။..
“ရူပေဗဒဘာသာနဲ႕ မဟာဘြဲ႕ရတဲ့သူက စားေသာက္ဆုိင္အလုပ္ကိုလုပ္တယ္..
အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္နဲ႕ ဘဲြ႕ရတဲ့သူက ကြန္ပ်ဴတာ ဒီဇုိင္းနာအလုပ္ကိုလုပ္တယ္
သမိုင္းဘာသာနဲ႕ ဘဲြ႕ရတဲ့သူက ကြန္ပ်ဴတာ ပ႐ုိဂရမ္ေရးတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္တယ္
စီးပြားေရးနဲ႕ ဘြဲ႕ရတဲ့သူက သခ်ၤာဘာသာက်ဴရွင္ဖြင့္တဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္တယ္”
ဒီေတာ့ ကုိယ္ရတဲ့ဘြဲ႕နဲ႕ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္က သဟဇာတ အံကိုက္မဟုတ္ဘူးဆုိတာကို ေထာက္ၿပီး စကၤာပူႏုိင္ငံသားက ..တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ လုိ႕ ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထပ္ျပီး အက်ယ္ခ်ဲ႕ မေျပာခ်င္တာနဲ႕ (ေျပာရင္လည္း ပို႐ႈပ္ကုန္မွာစုိးလို႕) ..ဖာဖာေထးေထး “ဒီလုိေတာ့ရွိတယ္မစၥတာရ၊ ရတဲ့ဘြဲ႕နဲ႕ အလုပ္က မတူေပမဲ့လည္း အဲဒီ့ဘြဲ႕ပညာကို အလုပ္မွာ ျပန္အသုံးခ်လို႕ရတယ္ဗ်” လုိ႕ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ …အင္း…မွားေနတယ္ဆုိရင္ အမွန္ျပင္ဖို႕ တာ၀န္ရွိတယ္.. ဆုိတာကို အဲဒီတုန္းကတည္းက ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒါေပမဲ့ေပါ့ဗ်ာ.. လူလိမ္မာ့သား ယဥ္ပါးရမယ္ဗ်..
သူ႕ဟာနဲ႕သူေပါ့ ကုိစကၤာပူရယ္….
